Beskrywende skryfstuk

Sommige mense is van die opinie, as jy die enigste kind is, woord jy eintlik bederf. Hierdie verkynsel was nog nooit deel van my lewe nie. Ek kry wat my moeder kan bekostig en geensins vra ek vir enigeiets buiten gewoon of uitemaate. Ek waardeur alles wat my moeder vir my doen. Ek sal sê my lewe is baie “goed”. By goed bedoel ek dit is pret met voor en teenspoed wat alles deel van groot word is. Ek waardeur my lewe selfs meer nadat ek ‘n ervaaring beleef het, onlangs wat ek nooit sal vergeet nie.

Alles was dood stil toe ek die Christine Revel weeshuis instap. Soos ‘n stroom versnelling het die bloed na my kop voortgesnel en skielik het tyd onmiddelik gestop. Ek het nie geweet wat my te wagte staan nie, dit was my ervaaring van vrywilliger werk. Klein gesiggies het my aanstaar met vrolike glimlaggies van oor tot oor. Hulle is nie bekwaam om hul selfs uit te spreek nie teen so ‘n jong ouderdom en leef om onafhanklik, sonder enige kinder pret. Die emosie het my aangegryp, maar my selfbeheer het ingeskop.

Ek besef nou hoe geseёnd ek is dat die leifde, ondersteuning en ‘n stabiele goeie lewe te kan ervaar. Soos ek die weeshuis verlaat het, goeiende ligte trane my droё wange afgestroom. Dit het gevoel as of iemand my hart uitgeruk het en ‘n direkte aanval teen my gerug het. Ek voel ek moet terug gee, aan die minderbevooregte. Dit sal van my ‘n volkome persoon maak en sal waarde aan my lewe voeg, wat dit meer as goed sal maak.